Δευτέρα 29 Αυγούστου 2005

εγκαύματα 10, 2


ΑΤiTΛOΝ

γλείφουσα, γλύφουσα
καί
σμιλεύουσα

οδεύ' η ψυχή


Σάββατο 27 Αυγούστου 2005

ειλητός ...φίλω



Ειλειθυiας Ωδή

Αναλογίζουμαι πώς γεννά ο ωκεανός
τα ψάρια.

Θαυμάζω πώς γίνουνται από γυνή
τ’ αγόρια, φύονται
και θάλασσες.

Μεστώνει σε γυναίκα
κορίτσι και βότρυες
σταφυλών
κρέμουν μαστοί
άρτι μανούλας.-



(Σ’ ένα φίλο που γεννάει τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Ξέρει αυτός. Με την ευχή της.)


Τετάρτη 24 Αυγούστου 2005

κριτήριο είναι η συντροφιά....


Για δές:

(...) Ανάσκελα στο μαύρο σκοτάδι θυμάσαι (...)
και

(...) Η φωνή μόνη της είναι συντροφιά, όχι όμως αρκετή (...)


Γνωρίσαμε τόσα χρόνια επί της γής την συγκίνηση, να ραγίζει εις βάθος την καρδιά, να σπάει στα δύο το ρόδι, συντρίμμια να πέφτουν, να χύνουνται από δώ κι από κεί, το σώμα να χάνει κάτω απ’ τα πόδια το στήριγμα, να ίπταται, μάλλον να μένει μετέωρο, κρεμασμένο, να στροβιλίζεται σε κυκλοτερή σάμπως δερβίσικο χορό, στην δύνη τού απώτερου, απ’ όπου επιστρέφοντας συνθέτει τους όρους μιάς ειρήνης μοιραίας, μιάς ειρήνης νικίειου, σαν την από την άνοιξη του τέσσερα δύο και ένα προ Χριστού. Το ξέρω. Ούτε κι αυτή θα κρατήσει για πολύ. Ακόμη κι αν ορίσουμε να διαρκέσει για πενήντα τόσα χρόνια. Ακόμη κι αν ορίσουμε τις διαφορές που κάποτε-κάποτε θα παρουσιάζονται να λύνουμε με κοινές συζητήσεις και συμφωνίες ξυνές.


(...) Γιατί λίγο-λίγο, εκεί που κείτεται, ο καημός για συντροφιά ξαναγεννιέται (...)

(...) Πάντως μια κάποια διανοητική δραστηριότητα οσοδήποτε ισχνή είναι για την συντροφιά συμπλήρωμα αναγκαίο (...)

(...) Κριτήριο είναι η συντροφιά. Ποιό από τα δύο σκοτάδια είναι προτιμότερο για συντροφιά (...)

(...) Και το να κάνει κανείς σύγχυση κι αυτό συντροφιά είναι. ‘Ως ένα σημείο. Κάλλιο μια ελπίδα αγύρτισσα παρά τίποτα (...)


Μια συγκίνηση έστω ίχνη.
Τίποτα σημάδια απελπισίας.

Κάποιο αίσθημα χρεοκοπίας.
Χωρίς να βγεί από τον τύπο του.

Δύσκολο εγχείρημα.



(Από την ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ , ίνα το μήλον της έριδος γίνει αρνάκι, όπως και πρώτα. Την ραχοκοκκαλιά απετέλεσαν επτά χωρία ανάκατα παρμένα από το κείμενο περί ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ (1980) του ιρλανδού φάντη Σαμουήλου Beckett, (1906-1990), έκδ. Γαβριηλίδη 1995).


Κυριακή 21 Αυγούστου 2005

εγκαύματα ΙΙ, I


ΚΑΚΤΟΙ

σώματα της ερήμου

βελονισμός άπειρος

επιτάφειος κώνος



Τρίτη 16 Αυγούστου 2005

κατάλοιπα δεκαπενταυγούστου





Λευκό είναι το Lilium candidum, ένα ακόμη κρινάκι της Παναγιάς.

Κι έχει αφήσει τα χνάρια του στην υπερ-τρισ-χιλιετή μας παράδοση.


"καί ροδέας κάλυκας και λειρία, θαύμα ιδέσθε..." ('Υμνος εις Δήμητραν, στ. 427),

διαβάζουμε στον 'Oμηρο (8ο π.Χ. αι.) για τους κρίνους, που μάς αποστομώνει -όπως είδατε- με το δικό του θάμα.


Και συμφωνεί με τον Ησίοδο, ο οποίος με τη σειρά του λέει:

"οι φωνές των μουσών ήταν σαν κι αυτές των κρίνων".

Των μουσών, λέει, αιθερίων θεαινών, δηλαδή.


Ιστορήθηκε όμως σε τοιχογραφία τουλάχιστον 800 χρόνια νωρίτερα από την παράδοση των Ομηρικών 'Υμνων. Το βρήκε η αρχαιολογική σκαπάνη στην Αμνισό της Κρήτης...

σύνθεση που βρίσκεται σήμερα στο μουσείο του Ηρακλείου. Χαρακτηριστικά αναφέρω την έντονη αντίθεση με την οποία απέδωσε την λευκότητά του, ο λαϊκός κι ανώνυμος σε μάς, μινωϊτης ζουγράφος, ιστορώντας το ακριβώς μές σε φόντο κόκκινο. Μάς έρχεται τούτο, λοιπόν, ήδη από το 1600 π.Χ. (μεσομινωϊκή εποχή)...


Ο λαός όπως είπαμε, το αποκαλεί ακόμη σήμερα κρινάκι της Παναγίας. Το μυστικό βρίσκεται στο candidum;


Το μοτίβο των κρίνων, γενικότερα ανταποκρίνεται σ' ένα αίτημα της ψυχής: πληρούσε ανέκαθεν "τον πόθο του ανθρώπου για συμμετρία και αρμονία. Την τέλεια μορφή" που αντιπροσωπεύει κάπως τη θεία δημιουργία.



(Περισσότερες φωτογραφίες από μινωϊκές απεικονίσεις κρίνων σε... λεπίδες ξιφών, σαρκοφάγους, είτε ντουβάρια, στο: Η ελληνική χλωρίδα (στο μύθο, στην τέχνη, στη λογοτεχνία), 1993, του Ελμουτ Μπάουμαν. Εγχειρίδιο που χρησιμοποίησα και για τον σχολιασμό σ' ένα ερώτημα εδωδά.

Για την Αμνισό κι εδώ.
).


Δευτέρα 15 Αυγούστου 2005

Δεκαπενταύγουστος στο Σέσι


Τούτη η νύχτα είν’ υγρή στην Αθήνα. ΄Εσκασε μιάν απόκοσμη δροσιά που υγραίνει τα πάντα, σώματα, μπράτσα, στέρνο. Κάποιοι ήδη ξεμύτησαν στα ξωκλήσια –κι ας μήν πιστεύουν- ανάβουν κεριά. Την μετάστασι φέρουμε κατά νού...

... 'Aπας γηγενής... 'Απας λαμπαδοχούμενος...

Κεριά πολλά. Στους βράχους τους σκαμμένους απ’ την αρμύρα και στις αμμουδιές. Εκεί συγκεντρώνεται ο νούς. Εκεί πυκνώνει η σκέψη...

...Μές στη δροσιά της φύσης τα νυχτερινά έντομα του αγρού και τα ζωΰφια δε λεν να ησυχάσουν...

...Νά τη! Το πρόσωπό της σα να έλαμψε στο σκοτάδι κι αποκαλύφθηκε ένας ξανθός άγγελος! μια ύπαρξη αιθερία... το φώς μου ξαναβρίσκω μόνο στη χρυσή της κόμη σκαλωμένο, κόμη που καλύπτει στιγμές στιγμές -έτσι ως γέρνει- το λαμπερό της πρόσωπο... Με το δάχτυλο παίζει τις ήδη λευκές μου τριχούλες στο στέρνο...

Ετσι ξορκίζεται ο θάνατος. Με τον έρωτα. Τούτη ειδικά τη νύχτα. Τούτη τη νύχτα ειδικά ttallou. Βγήτε σφιχταγκαλιαστήτε. Χαθήτε στις καλαμιές. Σε λόφους με δροσερές φυλλωσιές. Θυμάμαι τα δάση του Nijmegen… Tούτη τη νύχτα βγήτε στην έρημο της αριζόνας ψυχής... Αφήστε τους χυμούς να ρεύσουν... Μεμειγμένους τα δάκρυα...

Ο αετός μεσουρανεί τούτες τις αυγουστιάτικες νύχτες. Είναι αυτός για τον οποίον εγράφη πως ανακαινισθήσεται η νεότης του...


(Σ’ όσους θα βγούν τούτη τη νύχτα ν’ ανάψουν κεριά στις αμμουδιές...).


Κυριακή 14 Αυγούστου 2005

έπαρσις


Αγόρια χαμένα σε λόφο


(για σένα δακρύζω, Μαριάννα)

Τρίτη 9 Αυγούστου 2005

Μέτρο πολιτικής ευφυίας...


Ερωτοτροπούσα από καιρό με την istoσελίδα του Thas κι είπα να τον πάρω να φύγουμε.


Καλογραμμένο το Ιμερο-λόγιον για αρχαρίους, στο οποίο και θα αναφερθώ. Λαμβάνοντας φυσικά υπ' όψιν και τις επιταγές της Damselίτσας.

Παραθέτω δυό αράδες, παρμένες από τον επιφυλλιδογράφο Χρήστο Γιανναρά. Τις επιλέγω γιατί κάπως εξωραΐζουν τη θέση μου... Ή, τέλος πάντων, μιλάνε αυτές αντί για τις λέξεις μου. Εύχομαι ο αγαπητός -για τη γραφή του- Thas να την προλάβει πριν τις διακοπές του. Θέλω να ξέρει ότι επιτέλους αφιέρωσα λίγον χρόνο και στη σελίδα του, που είναι πολύ γλυκειά.

Ιδού:

«...το μόνο δοκιμαστήριο αντοχής τής προσωπικής τού καθενός ποιότητας, είναι (απλά και ρεαλιστικά) ο θάνατος. Λίγες στιγμές ή λίγες ώρες μετά τον θάνατο, το λείψανο τού ανθρώπου αποδείχνει άχρηστες όλες τις «πεποιθήσεις», όλα τα ιδεολογήματα, τους φανατισμούς, τις πλεκτάνες τής ανασφάλειας. Το μόνο που κληροδοτεί το λείψανο είναι η ποιότητα που αφήνει πίσω του, όση αγάπη κατόρθωσε να αποτυπώσει στη ζωή των «περιλειπομένων». Είναι μέτρο πολιτικής ευφυϊας η μνήμη θανάτου. Για τη «μαγιά» που συνειδητοποιεί προτεραιότητες».
(Ολόκληρη η επιφυλλίδα του Χρ. Γιανν. στην Κυριακάτικη Καθημερινή της 26/06/05, εδώ).


«όση αγάπη κατόρθωσε να αποτυπώσει στη ζωή των «περιλειπομένων»», λοιπόν. Κάπως σα να συμφωνεί και με το δικό σου, αγαπητέ μου, Thas:
«καλόν είναι αναχωρώντας από τον μάταιο τούτο κόσμο», λές, «να έχουμε αφήσει ένα ελάχιστο ίχνος γιορτής πίσω μας (των αισθήσεων, του πνεύματος, ό,τι μπορεί ο καθένας) κι όχι ένα μισαλλόδοξο, κλειστοφοβικό εγώ, συρρικνωμένο από το θυμό και την άγονη αντιπαράθεση με ό,τι μάς ξεπερνάει».

Σαφώς και ο έρωτας των εδώ λειτουργείται μ' όλην μας την λαγνεία. Πώς αλλιώς;
Αφού αυτή είναι η ειλικρίνεια της σάρκας που ζητά (αφ' εαυτής) και κατακλύζεται από ερωτήματα.


Αυτός άλλωστε ο έρως, ο ειλικρινής μές στην σαρκική μοχθηρία της λαγνείας του, είναι και ο πρώτος μάλλον βακχικός -ή, πλατωνικός, δεν ξέρω- αναβαθμός, όπως περιγράφεται στο απόσταγμα της ερήμου: «Είδα ψυχές που έρρεπαν με μανία στους σαρκικούς έρωτες». (-Είναι το χωρίο που δεν χρησιμοποίησες, αγαπητέ, Χοιροβοσκέ-). «Αυτές λοιπόν αφού έλαβαν αφορμή μετανοίας από την γεύσι αυτή, μετέστρεψαν αυτόν τον έρωτα σε έρωτα προς τον Κύριο. Ετσι ξεπέρασαν αμέσως κάθε αίσθημα φόβου και κεντρίστηκαν στην άπληστη αγάπη του Θεού». (-«άπληστη», γράφει-). «Γι αυτό και ο Κύριος στην αγνή εκείνη πόρνη δεν είπε ότι φοβήθηκε, αλλά «ότι αγάπησε πολύ» και κατώρθωσε εύκολα να αποκρούση τον ένα έρωτα με τον άλλον».

Το ζητούμενον «πώς», λοιπόν, είναι η αγάπη. Τρίχες θα μού πείς. 'Ισως συμφωνήσω. Αλλ' οι πουτάνες;

Πιο κάτω λές:

«Η libido και η διαχείρισή της χρησιμοποιούνται συνήθως για την περιγραφή των παθών του πάσχοντος υποκειμένου, το οποίο μετά τη διάψευσή του από τα ανθρώπινα, στρέφει τη ματαιωμένη ερωτική ενέργεια (μεταστοιχειωμένη) προς τον Κύριο, τον μόνο αψευδή έρωτα της ζωής».

Διαχειρίζομαι ως εξής την παράγραφό σου:
Η «διάψευση» του «πάσχοντος υποκειμένου», είναι μία αρνητική εξέλιξη; Νομίζω πως η κίνηση προς τον Θεό θα πρέπει, σε κάθε περίπτωση, να είναι μιά θετική κατεύθυνση.

Συνεχίζω το ξεδίπλωμα στην ίδια κατεύθυνση. Ποιός το περίμενε; Την πλέον σωτηριολογική ανάλυση του θολολογικού δόγματος της μελλούσης Κρίσεως συνάντησα, ανύποπτος και όλως τυχαίως, αφού την πρώτη του έκδοση δεν εγνώρισα τότε, στις σελίδες 143-146, επάνω ακριβώς, στον «Παλιό Καταρράκτη», του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου. Συμπαθάτε με, μα δεν το περίμενα. Είναι η ιστορία του γιατρού με τα γκρίζα μαλλιά, που θύμιζε αμυδρά τύπο του Χένρι Τζέιμς, κλπ. Οποιος την θυμηθεί θα καταλάβει. Και θα δεί πώς δένει με τα προηγούμενα που σημειώσαμε εδώ. Π.χ. με την μνήμη θανάτου και την διαρκή ευχή της αgάπης, που -μην κρυβόμαστε- μοιάζει λίγο μ' αγκάθι.

*

'Ολα αυτά συνιστούν μεν σκαρίφημα μιάς κάποιας θέσεως, πρώτευσε όμως η επικοινωνία μαζί σου, Thas. Αλλωστε, όπως έλεγε και ο Τσαρούχης: - εγώ, δεν είμαι θεολόγος. Σε χαιρετώ, με την χαρά της γραφής και την φράση σου: «Το ζήτημα δεν είναι ακριβώς τα gay δικαιώματα όσο η εξασφάλιση των προϋποθέσεων της ελεύθερης αναπνοής».
Κάπως έτσι θα λειτουργεί φαντάζομαι και η προσευχή, ως διαρκής ευχή κι ανάσα, ελεύθερη από κάθε περιορισμό.

Ο ίδιος εγώ, αρχάριος και δίχως φυσικά την έπαρση πως τα ξέρω όλα.


(Και ποιός δεν θά 'βλεπε, αλήθεια, πως δεν ξέρω τίποτα.)

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2005

Τηλε-όραση στη διαπασών...


"'Οσο πιό ευαίσθητος στην ανάγκη της κοινωνίας είναι ο άνθρωπος,
τόσο πιό βασανιστική γίνεται η ομορφιά του κόσμου,
ένας τραγικά αξεδίψαστος πόθος
".




Κυριακή 7 Αυγούστου 2005

εφ' ηβαίον


Τούτες οι στάλες της
βροχής

καυτές, υγρές
πάνω στο σώμα μας

όταν γδυτοί, λιγδιάρηδες,
μαλλοί,

παραδέρνουμε

στις αμμουδιές
των κοριτσιών.



Σάββατο 6 Αυγούστου 2005

Japanία μεριά...







Καταχωρώ εδώ, με την ευκαιρία των 60 χρόνων του πυρηνικού ολοκαυτώματος, δυο φωτογραφίες που μού 'στειλε από την χώρα του ανατέλλοντος ηλίου η Deirdre (των θλίψεων;), με την όψη των ορυζώνων...




Παράλληλα ξεφυλλίζω, ακόμη, το Κ της Καθημερινής της προηγούμενης Κυριακής με το αφιέρωμα στη σύγχρονη Ιαπωνία. Επιμελήθηκε την έκδοση η καλή φίλη, η Ανδρονίκη Χριστοδούλου. Την Νίκη εγνώρισα προ δεκαετίας σχεδόν. Εντύπωσε μού 'κανε η κοφτερή της ματιά και η θεία σιωπή της. Δουλειά της για τ' Αναστενάρια εθαύμασα τότε. Σήμερα αυτή ανά χείρας, με τις προσωπικές μαρτυρίες των επιζώντων του ολοκαυτώματος...


Παρασκευή 5 Αυγούστου 2005

Σοφία Ορθοί




Κόρην ηϋκομον κορακάταν

Σοφίας γενέθλιον ήμαρ
τη πέμπτη τ’ αυγούστου μήνα
Στην ξένη εσύ και μέλπω
υγρός

Μέλαις δ’ οφθαλμοίς
σαν τη Σαπφώ στις κορασίδες
Era digitalis απ’ τη μιά
Μολπήν από την άλλη

Laevigata, λέω το κορακόχορτο
πού ‘ναι αβρό σαν το ζαλίσεις
λίγο, μες στα δυό σου χέρια

Ζεστή σοκολάτα μου εσύ
Τονωτικό της μπλόγκας

Νυκτός άωρος (=άϋπνος)
Σοφή μου Σοφί
Τρυγάω

Με το δάχτυλο στο στόμα
Τούτο το ρώτημα:

- το νυχτολούλουδο
μυρίζει στην ινγκλητέρα,
όπως εδώ, τα βράδια;


Αθήνησι, μέλπω και άλλες άνοστες λέξεις.



Πέμπτη 4 Αυγούστου 2005

...στο τζαμί της Αγιά-Σοφιάς!!!


Τούτο τ' απόγιομα διαβάζω ttallou με τα μπούνια.

"Βλέπω από κοντά όσα τόσο καιρό έβλεπα από χαραμάδες..."



Τετάρτη 3 Αυγούστου 2005

Σχόλιο πεζό σε γλώσσα κατανοητή.


Γίνηκε λόγος για τους καθηγητάδες τις προάλλες σε δυό σελίδες.

Η μιά ήταν του συμπαθούς Ναυτίλου πού σ΄ άφηνε «κόκκαλο» με τις αποκαλύψεις τινός ανεκδιήγητου.

Ιδού μία σύγκριση: Σε ολοσέλιδη καταχώρηση της Καθημερινής, της 3ης Ιουλίου, τ.ε., δίδει συνέντευξη ο εξέχων καθηγητής κ. Δ. Τριχόπουλος. Ιατρός, ερευνητής στο Harvard.
Κι όμως! Ποιός το περίμενε!
Ανάμεσα στα κατεβατά των στηλών που αφορούσαν την ιατρική στη χώρα μας, ουχί άνευ συγκινήσεως, απαντήσαμε ίσως τον μελωδικότερο, πάντως τον πλέον φιλοσοφημένο και ρωμαλέο στίχο της σήμερον. Ικανόν να ζυγιστεί και στην μαθηματική γλώσσα των εμπειρικών επιστημών.
Ναί, στίχο. Καλά διαβάσατε. Ιδού:


‘Οτι είναι
από τη φύση της
εκθετική
η δύναμη
του θανάτου...


Μέσα στον καθημερινό λόγο ενός ανθρώπου, π’ αξίζει να σφίξει κανείς τα δυό του χέρια, που δεν κομπάζει όταν σού μιλά και που δεν απανθίζει σε μιά του ραδιοφωνική συνέντευξη όσα μαργαριτάρια ξεφούρνισε ο πρώτος την Μ. Παρασκευή φέτος, στο ραδιόφωνο του Σκάϊ, μιλώντας για το θέατρο.

Δυστυχώς η φρασούλα αυτή δεν περιέχεται στο απόσπασμα της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας.

Αυτά, για να διαλέγουμε ποιόν... να τιμούμε για το έργο του.
Υγιαίνετε!!!


Τρίτη 2 Αυγούστου 2005

Εγκώμιον


Μικρό της καύλας ένα εγκώμιο, παρακαλώ.

Καυλός εκ του αυλός απαντάμε σε δύσχρηστα λεξικά.

Ναί, βέβαια. Αλλά με του πάθους τη συναλλαγή

η καύλα λιγώνει και γίνεται γκάβλα παχιά-παχιά

και με πολλά τα νύ.