Κυριακή 2 Απριλίου 2006

ποιό το κριτήριο;


του Thas, φυσικά.


ΜΑΚΑΡΙΟΣ όποιος δίνει με το βλέμμα στα πράγματα μιλιά: Φέρνει στον κόσμο το φώς του Θεού, ανεβάζει τον κόσμο στον Δημιουργό του. *

Αυτόν τον μακαρισμό απέδωσε ο πολύς Ράμφος στον Μανουήλ Πανσέληνο πρό ετών, όπως αναφέρω εδωδά. Αυτόν και αποδίδω στην χαριτωμένη (πλήρη χάριτος) γραφή του Thas, που κατάφερε παρακάμπτοντας σκοπέλους, διαβόλους και τριβόλους (ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια) να διασώσει με τις λεξούλες του την προσωπική περιπέτεια της ελευθερίας καθενός μας, στην δύσβατη πορεία μας προς το θαύμα. Εν πολλοίς ανέντιμη.

Το θέμα δεν είναι να «νομίζεις» πώς έχουν τα πράγματα, και χάριν ηλιθιότητος να μαζεύεις κουκιά, λες και μετράει εδώ η γνώμη του ενός και του άλλου. (Ανθρώπων, μάλιστα, που κατάλαβαν ή, δεν κατάλαβαν). Το θέμα είναι αν μ’ αυτά που ισχυρίζεσαι σώζεται ακέραιος - σύμπας ο άνθρωπος (και η προσωπική του περιπέτεια). Η θολολογία (τά 'χουμε ξαναπεί) στα χέρια μη πνευματικών ανθρώπων καταντά διαβολικό επιχείρημα.

Αν σωθεί ο άνθρωπος, θα σωθεί για να είναι ελεύθερος, πλήρης χάριτος. 'Οχι δούλος. 'Ο,τι δουλώνει το ελεύθερο φρόνημα δεν είναι εκ Θεού και: Θεολογεί ακριβώς (με ακρίβεια, δηλαδή) μόνον ο προσευχόμενος, ο έχων μιάν κάποια σχέση με τον θεό του, οι άλλοι απλώς εικάζουν. Απλώς γνωμοδοτούν. 'Η, μεταφέρουν εντυπώσεις. (Αυτό λειτουργεί και αντίστροφα: εκείνος που εκφράζει με διαφάνεια-ακρίβεια και διασώζει την προσωπική μας περιπέτεια, αυτός και είναι άνθρωπος του Θεού. Τό 'πε κι ο Ράμφος).

Το ζητούμενο είναι η άσφαλτος. Η άσφαλτος γνώσις, εννοώ. Η γνώμη του ενός και του άλλου μ’ αφήνει παγερά αδιάφορον. Ζητώ την άριστη γνώση, προϊόν βαθειάς εμπειρίας και όχι ευκαιριακού λόγου. Εδώ εμφανίζονται άνθρωποι της δήθεν εκκλησίας να συνταγογραφούν μ’ έναν στείρο δογματισμό, έναν λόγο απελέκητο (χωρίς την υγρασία του βιώματος, δηλαδή), που κοιτά πώς να δεσμεύσει τον άνθρωπο, τον πλήρη άνθρωπο, στα εδώ. (: τα «δήθεν» θαύματα. Αυτά της θλίψεως, λέω). Με αφορισμούς του μηδενός. Ποιό το κριτήριο; Ποιός θα μάς σώσει από τα πνευματικά της πονηρίας; Ο
κόσμος ανησυχεί.

Μακάριος είσαι, Thas, γιατί «έφερες στον κόσμο το φώς του Θεού, γιατί ανέβασες τον κόσμο στον Δημιουργό του». Ξέρω, ακόμη, πως δεν θα δεχτείς τον έπαινο, γιατί είσαι τίμιος με τα ανθρώπινα.

Σ’ ευχαριστώ.

Και σε φιλώ (στά χείλη, φυσικά).




----------
* Ερουρέμ, (Περιοδικό ποικίλης ύλης), τεύχος 2, Σεπτ. 1995, σ.5. Κατόπιν στον τόμο: Στέλιου Ράμφου, Χρονικό ενός καινούργιου χρόνου, 'Ινδικτος 1996, σσ.147-190. (Αξίζει να μελετηθεί κι αυτό το κείμενο για την πνευματική μας συγκρότηση).

** για το βλέμμα κι
εδώ, (όχι από άλλη, αλλά την ίδια σκοπιά).


9 σχόλια:

thas είπε...

Το κοιτάω, το ξανακοιτάω και δεν το πιστεύω. Τι να πω. Τι μπορώ να πω. Αδύνατο είμαι εξ' άλλου, που λέει και μια ψυχή.

Έχασα και το χιούμορ μου. Έμεινα στήλη άλατος. Δεν είναι η πρώτη φορά που το παθαίνω, μ' αυτές τις απίστευτες αναφορές σου σε μένα.

Όμως, πέρα από τη συγκίνηση για την υπερβολή (της αγάπης σου) να σου πω ότι χαίρομαι τόσο πολύ- στο είπα άλλωστε- για τη συμπόρευση σε ένα τέτοιο (λεπτό και περίπλοκο) ζήτημα που τη συμφωνία ή διαφωνία κρίνουν οι λεπτομέρειες.

Θα δεχτώ με χαρά και ευγνωμοσύνη την τιμητική αφιέρωση, αλλά όπως σωστά λες, δεν θα δεχτώ τον έπαινο(και όχι από ταπεινότητα, σιγά τα ωά- υπάρχουν άνθρωποι που μας διαβάζουν και βλέπουν τι γράφεις.) Κρατάω όμως την πρόθεσή σου να μου απευθύνεις κάτι τόσο grand και επιστρέφω στο κλουβί μου να την αναμασήσω ηδονικά.

Εγώ σ' ευχαριστώ.

Υ.Γ. Βρίσκω τη διατύπωσή σου " εμφανίζονται άνθρωποι της δήθεν εκκλησίας να συνταγογραφούν μ’ έναν στείρο δογματισμό, έναν λόγο απελέκητο (χωρίς την υγρασία του βιώματος, δηλαδή), που κοιτά πώς να δεσμεύσει τον άνθρωπο, τον πλήρη άνθρωπο, στα εδώ." σπουδαία.

kukuzelis είπε...

Νοιώθω καλύτερα. Να είστε καλά αμφότεροι και οι τρεις.

Ανώνυμος είπε...

Ο ελλιπής γνώσεων, μη θέσφατος λόγος μου, δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στο: "Ποιός θα μάς σώσει από τα πνευματικά της πονηρίας;" του Τραγιού.

Επιτρέψτε μου να απαντήσω μέσω άλλων:

"Το εσωτερικό κύρος αποφασίζει την αναγνώρισι της όποιας αυθεντίας και όχι ο νόμος, το έθιμο, η παράδοσι είτε ή συνήθεια. Οι αξίες επιβιώνουν στο μέτρο πού επαληθεύουν τα ίδια τους τα κριτήρια. Όταν, αίφνης, αντί σχέσεων έχωμε συναλλαγές, ή φιλαλληλία καθίσταται ανέφικτη.
Τέτοιαν έκπτωσι δεν την αποτρέπει η κοινότητα και ο άνθρωπος με την συλλογική ταυτότητα πού την αντιπροσωπεύει, την αποτρέπει ή τουλάχιστον της αντιστέκεται ένας άνθρωπος του οποίου ή ατομική ταυτότητα στηρίζεται στην διαφάνεια της αυτογνωσίας”.
(Στέλιος Ράμφος - "Ο καημός του ενός")

"Σίγουρα όσον αφορά την ψυχή και από την άποψη της διαγνωστικής, εξακολουθούμε να περπατάμε με τα τέσσερα. Ωστόσο, στις εποχές τις ιερατικές, ο άνθρωπος δεν εννοούσε ν' αναμηρυκάζει το γνωστό. Στρεφότανε στο άγνωστο."
(Ελύτης: "Εν λευκώ" - Αναφορά στον Α. Εμπειρίκο)

"Αφού τα πάντα μέσα στα πάντα είναι ο Θεός, που με απέραντο μέτρο υπερβαίνει τα πάντα, θα γίνει ορατός ολομόναχος σε όσους έχουν καθαρή σκέψη. Τούτο θα γίνει, όταν ο νους, καθώς αναλογίζεται θεωρητικά τους λόγους των όντων, σταματήσει στον ίδιο τον Θεό, σαν αρχή και τέλος της δημιουργίας και της γένεσης όλων έν βυθό αδιάστατο που περιέχει τα πάντα."
("Μυσταγωγία" - Αγ. Μάξιμου του Ομολογητού)

Υπάρχουν δύο είδη θεολογίας: το έν είναι η επαγγελματική καθέδρα του πολυμαθούς. Αυτό το είδος είναι προσιτό, εις το πλήθος των διανοητικώς πεπροικισμένων ανθρώπων, των προτιμώντων την φιλοσοφικήν προσέγγγισιν της θεολογίας.
Το δεύτερος είδος είναι η θεολογία ομολογίας. Ήτις γεννάται δια του βαθέος φόβου του Θεού, ήτις εισάγει εις την οντολογικήν πραγματικότητα δια της εμφανίσεως το Ακτίστου Φωτός.
(Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ) - "Περί προσευχής")

το θείο τραγί είπε...

Ναί, re_al, πές της. έρχου...

Κυκλοδίωκτη καλά είναι, μόνο πρόσεχε τα τυπογραφικά σφαλματάκια. (Μέτρησα τρία-τέσσερα, και ως γνωστόν δεν θέλω ούτε ένα! ιδίως σε τέτοια κείμενα)

Φχαριστώ και τούς δυό σας. Διαφάνεια, έ.

Και καλό ξημέρωμα.

Ανώνυμος είπε...

Συγνώμη Τραγί, τα είδα κι εγώ στο πρώτο κείμενο του Ράμφου, αλλά το άφησα όπως το βρήκα (κάποτε, παλιά ονλαιν).
Για τα υπόλοιπα που έγραψα ιδιοχείρως δεν πιστεύω να 'χεις παράπονο.
Υπολόγιζε και μένα στη λέσχη των οπαδών του σωστά ορθογραφημένου λόγου.

Ανώνυμος είπε...

Mpa mpa mpa ti vlepo manari mou akomi den irthe to pasxa ki arxisame ta filia to stoma stragaki mou, e? Xilo pou to zitas esu more pou vrikes kai sfalmatakia esu more nai more vrikes kai lathi esu

το θείο τραγί είπε...

thalassίτσα μου τί να λέμε τώρα!
Σε κάθε περίπτωση θέλω να ξαναθύμισω τους στίχους του Β.Ν.Μπόνου που επόσταρα εδωδά. Την ηρεμία για σάς εύχομαι. Και φιλιά. Ναί! γιατί όχι;

Katerina ante portas είπε...

H ..άσφαλτος; Ανθρώπινη και άσφαλτος; Υπάρχει άραγε;

(Σας αφιερώνω το σημερινό κομμάτι απο την Lucia di Lammermoor, με εκτίμηση )

το θείο τραγί είπε...

Σε φχαριστώ Κατερίνα για την αφιέρωση. Και τα ακούσματα.

Δεκτές και οι αιτιάσεις σου. 'Ομως, ναί. Ζήτησα τo δίπολο γνώση-γνώμη. Δες το έτσι και τα άλλα θα 'ρθούν και θα καθίσουν μόνα τους.

Κι η γνώση πάλε (σα την θεολογία στο περί προσευχής του Σωφρονίου), διακρίνεται. Μίλησες για ανθρώπινη, άλλωστε. Υπάρχει και η άλλη. Νομίζω αναλύεται στα συμφραζόμενα, πάνω, κάτω και πλαγίως... Αυτήν και αποκαλώ άσφαλτο. Την προερχομένη από την εμπειρία της προσευχής και της διακρίσεως που καθιστά διάφανον τον υποκείμενο.

Βοηθούν, άλλωστε και τα χωρία της Κυκλοδίωκτον, διαλεγμένα ένα κι ένα (αν και με τα διάσπαρτα τυπογραφικά δυσκολεύουν την κατανόηση (-το θηλυκό άρθρο εμφανίζεται πολλάκις ως διαζευτικό, μιά δοτική γράφεται με όμικρον, κάποιο ουδέτερο άρθρο αντί γενικής καταχωρήθηκε σε αιτιατική κλπ.-)