Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

καθέκαστα


Το μόνο άξιο που απέμεινε,
και το οποίο κάνουμε το πάν για να το ασφαλίσουμε,
ανίκανοι για κάθε άλλο έργο,
είναι ο εαυτός μας
σε μιάν απολύτως ατομική
και μικροπρεπή
και ανασφαλή
και φοβισμένη ζωή.

'Ολοι οι άλλοι και όλα τα άλλα είναι άγνωστα στον αγνώριστο εαυτό μας,
παράλογα ή ανόητα,
με μόνον υπάρχοντα τον εαυτό μας,
που ευτυχώς δεν είναι ωσάν τους άλλους...

'Ολα,
και ο κόσμος και η ζωή,
έγιναν απλώς επίπεδα,
οριζόντια,
επιφανειακά,
κενά,
μάταια,
αυτάρκη,
αυτάρεσκα,
αυτόνομα,
αυτοτελή,
εξαντλούμενα και εξαντλούντα,
απελπιστικά και απελπίζοντα,
αυτοθεοποιούμενα και ειδωλοποιούντα.

Και πρώτος ο άνθρωπος,
άπορος και ασθενής
στη βία των εξωτερικών γεγονότων ή καταστροφικών συμβαινόντων,
έμφοβος και θλιβερός
στην αυτοειδωλοποίησή του,
ενώπιον των άμετρων ή απρόσμενων εξελίξεων
των συντελουμένων χωρίς αυτόν και εναντίον αυτού
ανεξελέγκτως και απεριορίστως,
καταντά ένα όν,
συνεχώς γελοιοποιούμενο με τους παρά φύσιν εκβιασμούς
επί της ανθρώπινης φύσεως,

ένα όν,
εσωτερικώς κενούμενο και ανυπεράσπιστο,
μεταβαλλόμενο ανεμποδίστως σε κάποιο μηδαμινό ή γελοίο κλάσμα του σύμπαντος.
'Ενας αστείος θεατής των επιρροών
του διαρκώς παγκοσμιοποιούμενου τεχνοκρατικού πολιτισμού,
των επιδράσεων ή παραμορφώσεων των ενδεών ή ατελών ιδεολογιών.


π. Μιχαήλ Καρδαμάκης, Η Εκκλησία της Σαρκώσεως – κεφάλαια εκκλησιολογικά, (έκδ. Ευεργέτις, Μέγαρα 2007, σσ. 9-10).


2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

«Η τραγική κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο καιρό αποτελεί έργο αρρωστημένων εγκεφάλων. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να βρίσκονται και Ελληνες ανάμεσά τους και το απεύχομαι.

Είναι όμως φανερό ότι πρόκειται για ένα σατανικό σχέδιο. Οι εμπρηστές ξεκίνησαν εδώ και τρεις μήνες, όταν άναψαν σε μία μόνο μέρα 1.064 φωτιές σε όλη τη χώρα, και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, με δεκάδες νέες φωτιές κάθε μέρα.

Τα κίνητρά τους δεν μπορεί να είναι οικονομικά (οικοπεδοφάγοι) ή ψυχολογικά (πυρομανείς). Υπάρχουν φυσικά κι αυτοί. Ομως δεν είναι αυτοί ο πυρήνας του προβλήματος.

Η ανάλυση των δεδομένων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με έναν κεντρικό εγκέφαλο, ένα επιτελείο, που, όπως ένας στρατηγός, χαράζει τις «μάχες» επάνω σε χάρτη. Οι φωτιές μπαίνουν σε στρατηγικά σημεία, όπως εργοστάσια και υποδομές ηλεκτρικής ενέργειας (Μεγαλόπολη, Αλιβέρι, Δομοκός), σε ιστορικές τοποθεσίες (Ολυμπία, Επίκουρος Απόλλων), σε μέρη ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.

Δεν υπολογίζουν ούτε κατοικημένες περιοχές ούτε ανθρώπινες ζωές, πράγμα που υποδηλώνει πάθος, μίσος και εκδικητική μανία εναντίον της χώρας και ολόκληρου του λαού. Προσπαθούν να υπονομεύσουν την προοπτική να υπάρξει μετά τις εκλογές (16.9.07) ομαλή πολιτική ζωή και κοινωνική ηρεμία, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά τους.

Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί; Κατά τη γνώμη μου θα ήταν δυνατή η απόκρουση των σχεδίων τους και εν συνεχεία η αποκάλυψή τους. Ομως ο κρατικός μας μηχανισμός εξακολουθεί να είναι προβληματικός και ανίκανος να αντιμετωπίσει προκλήσεις τόσο μεγάλης κλίμακας. Και ταυτόχρονα είναι διαβρωμένος και αποπροσανατολίζεται εύκολα. Οπως ακριβώς ήταν απέναντι στη 17 Νοέμβρη, που μας ταλαιπώρησε για 30 περίπου χρόνια και στο τέλος αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για μια οργάνωση σχεδόν γελοία.

Λυπούμαι γιατί όσοι μας δοκιμάζουν με τις φωτιές στα δάση, στα χωριά, στις κωμοπόλεις αλλά και στις πόλεις και στην ίδια την Αθήνα, μας βρίσκουν κυριολεκτικά στον ύπνο. Μιας και δεν φροντίσαμε έως τώρα να δημιουργήσουμε κράτος αποτελεσματικό και κοινωνία συνεκτική με αξίες και ισχυρό ιστό αλληλεγγύης και επαγρύπνησης, υπεράνω κομμάτων και οικονομικών συμφερόντων. Είμαστε μια κοινωνία κατακερματισμένη, ένας λαός χωρίς συνοχή, χωρίς μνήμη, χωρίς συλλογική ενιαία προοπτική και γι’ αυτό ανοχύρωτος. Ενας λαός αφημένος στη μοίρα του, για την οποία είναι -και- ο ίδιος υπεύθυνος».

Αθήνα, 27.8.2007

Μίκης Θεοδωράκης
Ελεύθερος Τύπος, Τρίτη, 28.08.07

http://www.e-tipos.com/newsitem?id=8060

το θείο τραγί είπε...

Πολύ ενδιαφέρον.

'Οπως και το ακόλουθo:

"Έσω λαίλαπα", του Μισέλ Φάις:

"Κοιτώντας τον τεφρορόδινο ουρανό της Αθήνας και εισπνέοντας την επίμονη στάχτη στον αέρα σκεφτόμουν ότι η προεκλογική φούρια των κομμάτων δεν σταμάτησε (όπως όλοι διατυμπανίζουν), απλώς μασκαρεύτηκε σε εκ των υστέρων αλληλεγγύη μπροστά στους 60 (<+) νεκρούς και στην εμφυλιοπολεμική εικόνα της Πελοποννήσου. Θέλω να πω ότι αυτές τις μέρες το μοναδικό και επιτακτικό πλέον διακύβευμα στα τηλεοπτικά παράθυρα είναι η μετατροπή ή όχι της πολιτικής και εξατομικευμένης ευθύνης σε εθνική τραγωδία ή τρομοκρατικό δάκτυλο ―αυτό είναι το στοίχημα των κομματικών επιτελείων.

Το απωθητικότερο βέβαια, σ' αυτό το λαθραίο πολιτικό παιχνίδι, είναι η βία των ηλιοκαμένων πολιτικών αρχηγών και των περί αυτών να βρεθούν κοντά στις απανθρακωμένες περιοχές, περιφέροντας τις φαιδρά περίλυπες μούρες τους και σκορπίζοντας αφερέγγυα οργή ή συγνώμη.

Ειδικότερα για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι το λιγότερο κιτς να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους (ο καθένας για τα κουκιά του) όταν αμφότεροι είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη θεσμική γύμνια του περιβαλλοντολογικού μας πλούτου και την παντελή απουσία στρατηγικής πυροπροστασίας. 'Οσο για την προκαταβολική συνωμοσιολογία ΚΚΕ και ΛΑΟΣ (Παπαρήγα και Καρατζαφέρης σε ρόλους ψυχροπολεμικής ετοιμότητας) ή τα λυρικά ευχολόγια του ΣΥΡΙΖΑ κατανοεί κανείς βαθύτερα το «σύνδρομο» της ισόβιας αντιπολίτευσης.

Αλλά και οι τοπικές κοινωνίες, η τοπική αυτοδιοίκηση και οι απλοί πολίτες δεν είναι αμέτοχοι σ' αυτό που συνέβη. Οι σεσημασμένοι οικοπεδοφάγοι ναι, οι πυρομανείς βεβαιότατα. Αλλά και οι εκατοντάδες συνεταιρισμοί που έχτιζαν και χτίζουν σε πρώην καμένα δάση; Ο μικρομεσαίος που ιώβεια περιμένει (γιατί πάντα υπάρχει αυτός ο δαιμόνιος γείτονας που έχει βρει την άκρη του) να νομιμοποιηθεί το αυθαίρετό του; Γενικά η καταπάτηση και η κακοποίηση του δικού μας δάσους, της δικής μας παραλίας, λες και πρόκειται για ξένο ή εχθρικό έδαφος.

Η απαξίωση του αυθεντικού εμείς, η χρόνια μετάθεση ευθυνών, η εκμηδένιση του δημόσιου συμφέροντος, η αποθέωση μιας συλλογικής ιδιοτέλειας, όλα αυτά συνθέτουν την πιο ανθεκτική και καταστροφική μορφή πύρινης λαίλαπας―και φυσικά αυτήν, την έσω λαίλαπα, δεν τη σβήνει η ικανότερη Πυροσβεστική στον κόσμο, δεν την ανακουφίζει η μεγαλύτερη δυνατή αποζημίωση".

Δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία, της 27.8.07. Και στον ιστοχώρο του συγγραφέα, στο Σημείο Βρασμού.