Σάββατο 26 Ιουλίου 2008

έγραφα προ τριετίας


• 'Εγραφα το θείο τραγί προ τριετίας, την 26/7/05, σε μιά από τις πρώτες τότε προσπάθειες -όταν πρωτοβγήκα στην σμικρά τότε ghetonia μας- να γνωριστούμε...

Μα ναί, την ωραιότητα την αναγνωρίζουμε όπου την βλέπουμε... 'Αλλως (αν δεν το πράξουμε αυτό, δηλαδή, τότε) μένουμε εδώ και δεν προχωράμε καθόλου.

Αγαπητέ Γεώργιε [τουπίκλην Χοιροβοσκέ],

ενώ έχεις τόσο σημαντικά πράγματα να μας πεις, διαπιστώνω κάποιο κουσούρι στην διατύπωση (περισσότερο υστερείς στην μορφή που δίνεις στα κείμενά σου, τα σημεία της στίξης, τα εισαγωγικά -όπου είναι απαραίτητα, οι παράγραφοι κλπ.) που μάς αφήνει μακριά από την δίκαιη εκδοχή:
το να καταλάβουμε δηλαδή επ' ακριβώς τα γραφόμενά σου και τις σκέψεις σου. Κι έτσι, αρχίζουν οι διευκρινήσεις επί των διευκρινήσεων... που μάς αποστραγγίζουν από την θεϊκή υγρασία που γυρεύαμε (πές το και ανδρικότητα).

Την ενασχόλισή σου και με τα εκκλησιαστικά, ή ό,τι (ό,τι) άλλο, θεωρώ: αρετή... (αφού ήδη ό,τι (-μα ό,τι-) σκάει μύτη από την ενδοχώρα της καύσιμης ύλης μας (= η ψυχή(;) μας) είναι μάλλον χαριτωμένο, ιδίως όταν... (αλλά το κόβω εδώ).

Την δέ χρήση των παντοδαπών χωρίων από τις αναγνώσεις(;) σου, άσχετα πώς τα ερμηνεύεις ή το γιατί τα παραθέτεις, αποτελούν κομμάτια που αξίζουν πολλά χρυσά (εννoώ: νομίσματα, πχ gulden). Αυτός είναι και ο λόγος που την εδώ (εννοώ: στην μπλογκόσφαιρα) παρουσία σου (κι είναι τούτο προσωπική μου εκτίμηση) θεωρώ "ακρογωνιαίον λίθον". Οικοδομής λίθον. Φρέσκο(ς) εγώ σε τούτα τα λημέρια.

Αυτά τα σημειώνω απ' αφορμή και την κατακλείδα σου στην προηγούμενή σου συζήτηση όπου (απρόσκλητος(;)) έλαβα μέρος. Και σύ δήλωνες εν πάση ευγενεία ένα ευχαριστώ για την αθρόα συμμετοχή (ακρίτως. Και καλά κάνεις).

Και ερχόμαστε στα σ'μερινά:

Θεωρώ γραφική την καταχώρηση του Κωστή και την προσπερνώ.

Λες τελικά, μετά και τον σάλαγο: «μην μπορώντας να διακρίνω στεγανά στην ψυχή κανενός, νομίζω όμως ότι πάλεψαν μέσα τους την δική τους ακηδία και ραστώνη προσπαθώντας να "μεταστρέψουν" ακόμα και όσα τους βασάνιζαν, και φυσικά το κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό».
Και είναι διαμαντάκι ετούτο και το νόημα και η διατύπωση.
Τελικά προσλαμβάνεις (γιαυτό και δικαιώνεσαι στα μάτια μου) έναν "ακέραιον" κι όχι τον κουτσουρεμένο είτε διχασμένο άνθρωπο (εδώ μάλλον ο ΝετΠεν δεν σε κατάλαβε αρχικά) και αυτουνού του ανδρός είναι που ζητάς (ίσως) την ανοδική πορεία του στον Ελικώνα είτε τον Παρνασσό της χάριτος... μέχρι να φτάσει στην Οίτη είτε το Θαβώρ της αποθέωσης (ο εκάστοτε άνθρωπος, έστω και: καλλιτέχνης).

Αυτό που λέει παρακάτω ο ΝετΠεν: «αναφέρομαι στo καλλιτεχνικό τους έργο ως αποτέλεσμα όλων των επιμέρους πτυχών της προσωπικότητάς τους, μεταξύ των οποίων και του ερωτικού προσανατολισμού τους», το θεωρώ επικίνδυνο. Κι είναι του συρμού. (Μια άποψη, δηλαδή, που περνάει στις μέρες μας). Ωστόσο, η θέση του, ενώ κινείται στο δικό της όχημα φέρει σημάδια και μιάς δίκαιης εκδοχής. Μα απ' την άλλη: Δεν «είναι το δημιουργικό ανακάτωμα του όλου που παράγει»,
αλλά, ακριβώς, το θείο βάσανο είναι που καλλιτεχνεί (εδώ το ρήμα να διαβαστεί ως αμετάβατο. Δηλαδή ως ενεργητικό). Είναι «ανύπαρκτος ο σχηματικός διχασμός που υπαινίσσεσαι...» ακριβώς γιατί τέτοιον δεν υπαινίσσεσαι.

Tο κόβω. Μοναδικό μου αίτημα, η δίκαιη εκδοχή. Ειλικρινά δικό(ς) σου στις ψηλαφίσεις και τις νύξεις σου αυτές.

Υ.Γ. Ναί, ο Τσαρούχης ήταν γεμάτος ανδρισμό. 'Οπως το λές. Ασυζητητί. (Μάλλον πρέπει να συνθέσω κι εγώ ένα ποστάκι επ' αυτού, στο «άωρον».

Ισχύει και το γιανναρικό: τα ατομικά (νομοθετημένα μας) δικαιώματα δεν είναι παρά δικαιώματα στεγανής μοναξιάς μας.... Γι' αυτήν δηλαδή δουλεύουνε. Απ' αυτήν εξουσιάζονται!


Το καταχωρώ κι εδώ στο άωρον τετράδιό μου τούτο το σχόλιο για να δείξω ποιάν θεωρώ ικανή και ασφαλέστερη είσοδο στην ανωνυμία της μπλογκόσφαιρας -είσοδο γραφής, επενδυμένης με περσόνα παντοδαπή- και πώς χρωματίζεται αυτή η περσόνα που συνεχίζει επί τριετίας και βάλε να μπλογκάρει...


Κυριακή 20 Ιουλίου 2008

προφητεία Τειρεσία και προφήτη Ηλία γωνία


Από τη ομηρική Νέκυια - μέρος της προφητείας του Τειρεσία προς τον Οδυσσέα, όπου γίνεται λόγος για ένα κουπί...


"...να αναχωρής λοιπόν έπειτα, αφού παραλάβης ευάρμοστον κουπί, έως ότου φθάσης εις αυτούς τους άνδρας, οι οποίοι δεν γνωρίζουν την θάλασσαν, ούτε τρώγουν φαγητόν ανακατεμένο με αλάτι· ούτε φυσικά αυτοί γνωρίζουν τα πλοία με κόκκινα πλευρά, ούτε τα ευάρμοστα (εφαρμοστά) κουπιά, τα οποία είναι σαν πτερά δια τα πλοία. Σημείον δε θα σού είπω πολύ ευδιάκριτον, ούτε θα σού διαφύγη· όταν λοιπόν, αφού σε συναντήσει άλλος οδοιπόρος σού είπη ότι έχεις εις τον λαμπρόν ώμον σου λυχνιστήρι (αχυρόφτιαρον), τότε και συ λοιπόν αφού εμπήξεις εις την γην το ευάρμοστον κουπί, αφού προσφέρεις λαμπράς θυσίας εις τον θεόν Ποσειδώνα..." κτλ.


[στο πρωτότυπο έχει ως εξής:]

"έρχεσθαι δή έπειτα, λαβών ευήρες ερετμόν,
εις ό κε τους αφίκηαι οί ου ίσασι θάλασσαν
ανέρες ουδέ θ' άλεσσι μεμιγμένον είδαρ έδουσιν·
ουδ' άρα τοί ίσασι νέας φοινικοπαρήους
ουδ' ευήρε' ερετμά, τα τε πτερά νηυσί πέλονται.
σήμα δε τοι ερέω μάλ' αριφραδές, ουδέ σε λήσει·
οππότε κεν δή τοι ξυμβλημένος άλλος οδίτης
φήη αθηρηλοιγόν έχειν ανά φαιδίμω ώμω,
καί τότε δή γαίη πήξας ευήρες ερετμόν,
ρέξας ιερά καλά Ποσειδάωνι άνακτι..." (λ 121-130)



έρχεσθαι δή έπειτα = να έρχεσαι δε έπειτα, «ίνα κακείνοι γνώσι την του Ποσειδώνος δύναμιν» λέει το σχόλιο. Μεγάλη τιμή δια τον θεόν είναι να λατρευθή και τιμηθή και εις τόπους εις ους δεν έχει αρμοδιότητα, όπως ο Ποσειδών εις τα όρη.
ευήρες = καλώς ερεσσόμενον (ευ + αραρίσκω)
ερετμόν = κουπί
αφήκιαι = φθάσης
νέας = πλοία
φοινικοπαρήους = τας εχούσας φοινικάς (ερυθράς) παρειάς (πλευράς)
σήμα = σύμβολον, σημείον, απόδειξις
αριφραδές = άγαν, φανερόν
ξυμβλημένος = συντυχών, συναντήσας, αφού σε συναντήσει
οδίτης = οδοιπόρος, διαβάτης
φήη = είποι, υπολάβοι, νομίσει, θα νομίση
αθηρηλοιγόν = το λυχνηστήρι, το όργανον με το οποίον διώκουν τα άχερα (χωρίζουν τα άχερα από το σιτάρι)


(σχόλια - απόδοση, υπό Π.Ε. Γιαννακόπουλου)


Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

πνευματικό και δημόσιο


'Ο,τι κατά την Αρχαιότητα ήταν ιδιωτικό και φυσικό έγινε κατά τον Μεσαίωνα, χάρι στην Εκκλησία, πνευματικό και δημόσιο. Η Εκκλησία δεν πρέπει να πήρε το όνομά της μόνο ως σύναξι των πιστών, αλλά και ως τόπος όπου όλα αποκτούν κοινωνικό χαρακτήρα – έγινε δηλαδή φορεύς πνευματικής αντιλήψεως της κοινωνίας και γι' αυτό επεβλήθη. Ιδιώτης τώρα λογίζεται ο εκτός της πνευματικής της ενότητος φυσικός άνθρωπος. Και η πιο προσωπική πτυχή της ζωής εντάσσεται, μέσω της Εκκλησίας, στον κόσμο των ατρέπτων αξιών και υπ' αυτή την έννοια μετέχει της κοινωνίας. Η μεσαιωνική κοινότης και το ίδιο το κράτος στηρίχθηκαν στην Εκκλησία, επειδή στο σώμα της ανεγνώρισαν ένα κατ' εξοχήν φορέα μεγεθών πνευματικών, που ορίζουν εκτός του συμφέροντος την λειτουργία του κοινωνικού όλου· η σύγχρονη δυτική κοινωνία την εγκαταλείπει υπό την πίεσι των ατομοκεντρικών αξιών που η ίδια δημιουργεί.


Στέλιος Ράμφος, Ιλαρόν φώς του κόσμου (Το όραμα της αλήθειας από το πλατωνικό σπήλαιον στους ευρωπαίους φιλοσόφους των Νέων χρόνων και από εκεί αναδρομικά, στις Τριάδες υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά), [έκδ. Αρμός, σ. 353].


Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

η απώλεια της διάρκειας


... η απώλεια της διάρκειας προκαλεί και του νοήματος απώλεια. 'Οταν αδειάζη ο χρόνος από αιωνιότητα, αδειάζει το παρόν από σημασία. Στον μηδενισμό της αιωνιότητος ο άνθρωπος υπάρχει μαζικά ως αναλήθεια με αξία μοναδική την εξουσία. Επειδή ακριβώς η πολιτικοποιημένη συνείδησι είναι αναλήθεια, γι' αυτό δεν υποφέρει την θρησκευτική συνείδησι που βιώνει την αιωνιότητα. Η αναγωγή της εξουσίας σε παναξία ανήκει στις χαρακτηριστικώτερες μορφές του συγχρόνου μηδενισμού. Η δίψα της εξουσίας ως εξουσία και ζωή στον αποκλειστικό του τώρα χρόνο και η πολιτικοποίησι που την εκφράζει υπονομεύουν κάθε αυθεντική πολιτική.


Στέλιος Ράμφος, Ιλαρόν φώς του κόσμου (Το όραμα της αλήθειας από το πλατωνικό σπήλαιον στους ευρωπαίους φιλοσόφους των Νέων χρόνων και από εκεί αναδρομικά, στις Τριάδες υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά), [έκδ. Αρμός, σ. 187].


Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

περί ιδιοκτησίας


Ακολουθώντας κυρίως τον Χομπς, ο Ρουσσώ φαντάζεται τον αρχάνθρωπο να ζή χωρίς πονηριές και αδικίες σαν οργανικό στοιχείο της φύσεως, όμως ενώ ο πρώτος διαβλέπει την αιτία της ανθρώπινης διαφθοράς και καταπτώσεως στο αμάρτημα της κακίας, αυτός την εντοπίζει στην ανισότητα, η οποία στηρίζει την κοινωνία και εκτρέφεται αντιστοίχως από εκείνη. Η αρχέγονη αρμονία κατεστράφη, όταν κάποιος περιέφραξε ένα κομμάτι γής και το χαρακτήρισε "δικό του". Το αίσθημα της ιδιοκτησίας ανέτρεψε τον ισόρροπο κοινωνικό ρυθμό.


Στέλιος Ράμφος, Ιλαρόν φώς του κόσμου (Το όραμα της αλήθειας από το πλατωνικό σπήλαιον στους ευρωπαίους φιλοσόφους των Νέων χρόνων και από εκεί αναδρομικά, στις Τριάδες υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά), [έκδ. Αρμός, σ. 157].


Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

οίη περ φύλλων γενεή


"μεγαλόψυχε υιέ του Τυδέως (=Διομήδη), τί ερωτάς περί της γενεάς; οία ακριβώς είναι η γενεά των φύλλων, τοιαύτη είναι και των ανδρών. τα φύλλα άλλα μεν ο άνεμος σκορπίζει χάμω, άλλα δε το ανθηρόν δάσος παράγει, επέρχεται δε (τότε) του έαρος η εποχή· τοιουτοτρόπως των ανδρών η γενεά άλλη μεν γίνεται, άλλη δ' αφανίζεται..." (Ζ 145-149)


[στο πρωτότυπο έχει ως εξής:]

"οίη περ φύλλων γενεή, τοίη δε και ανδρών.
φύλλα τα μεν τ' άνεμος χαμάδις χέει, άλλα δε θ' ύλη
τηλεθόωσα φύει, έαρος δ' επιγίγνεται ώρη·
ώς ανδρών γενεή η μεν φύει, η δ' απολήγει. (Ζ 146-149)"


σχόλιον· Τα φύλλα και οι άνθρωποι παραβάλλονται δια το προσωρινόν αμφοτέρων και την ταχείαν διαδοχήν αλλήλων. Κατά ταύτα δεν αξίζει τον κόπον να διηγήται τις τα της οικογενείας. Αλλ' αφού θέλεις (150), θα σοί διηγηθώ (του λέει ο κορινθιακής ποτε καταγωγής Λύκιος τα νυν βασιλιάς Γλαύκος, υιός του Ιππολόχου).


(απόδοση, υπό Α.Ξ. Καραπαναγιώτου (1893), έκδοση βασισμένη στην Ιλιάδα του J. La Roche.)

'Αλλο απόσπασμα από το ίδιο έργο εδωδά.