...όλες οι πρωταρχικές οντότητες στο σύμπαν είναι απαλλαγμένες από τη δύναμη. Ο Θεός είναι ενεργεία με την πληρέστερη σημασία του όρου, γιατί είναι πάντοτε αυτό που είναι σε κάθε χρονική στιγμή και δεν έχει κανένα στοιχείο απραγματοποίητης δυνατότητας.
[...]
Η θεωρία του Αριστοτέλη για την προτεραιότητα της ενέργειας τον οδηγεί να αρνηθεί την ύπαρξη μιας αρχής του κακού μέσα στον κόσμο (Μετά τα φυσικά 1051a4-21). Το δυνάμει ον υπερέχει τόσο από την κακή ενέργεια όσο υπολείπεται από την αγαθή. Αν το αΐδιον δεν μπορεί να έχει κανένα στοιχείο δύναμης, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να έχει κανένα στοιχείο κακού. "Κακό δεν υπάρχει έξω από τα επιμέρους πράγματα" (ουκ έστι το κακόν παρά τα πράγματα). Με άλλα λόγια, το κακό δεν είναι ένα αναγκαίο γνώρισμα του σύμπαντος, αλλά ένα παραπροϊόν της κοσμικής διαδικασίας, το οποίο προκύπτει περιστασιακά κατά την προσπάθεια των επιμέρους να φθάσουν την τελειότητα που τούς αναλογεί και έτσι να προσεγγίσουν όσο περισσότερο μπορούν τη θεϊκή ζωή, "να γίνουν όσο αθάνατα μπορούν" (εφ' όσον ενδέχεται αθανατίζειν) (Ηθικά Νικομάχεια 1177b33). Το γεγονός ότι, σε μεγάλο βαθμό, δεν το κατορθώνουν οφείλεται στην ύλη ή στην αναγκαιότητα, που δεν είναι όμως αρχή του κακού, αλλά μια αρχή ουδέτερη ως προς το κακό και το αγαθό.
W. Ross, Αριστοτέλης (έκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα 2001 (3η), σσ. 252, 253).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου