Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Χρυσόφρυδη


Χρυσόφρυδη· σε κέρδισα
με μάγια και πλανέματα
πολλά και παραμύθια.
Στο χάδι επαραδόθηκες
το αντρίκειο· σού εξεκούμπωσα
τη ζώνη, και τα στήθια
ακόμα σού ήταν άγουρα·
δεν πήδησεν η στάλα
-σημάδι υγειάς αλάθευτον-
που θα μάς θρέψει έναν υγιό
με της αντρείας το γάλα.

Και πια δε σ’ άγγιξα. 'Εμεινα,
κι ακούμπησα στα γόνατα
τ’ ολόδροσο κεφάλι·
τα μάτια μου εδιαβαίνανε
της πλάσης το κρουστάλλι,
ή σιωπηλός εκοίταζα,
σε μιά βαθιά αναγάλλια,
το χέρι σου ως ετίναζε
μ’ ένα μεγάλο σάλεμα
τα θεοτικά, ώ θαμπώματα!
μαλλιά σου ώς στ’ αστραγάλια.

Κ’ έβλεπα, πάντα σιωπηλός,
στην ακατάφλογη φωτιά
το θείο κορμί να ντύνεις...



'Αγγελος Σικελιανός, από τον Αλαφροΐσκιωτο (iii. 853-877).


11 σχόλια:

Κατερίνα Μαριάτου είπε...

σε κέρδισα...
Τί ειρωνία!

το θείο τραγί είπε...

Προσπαθώ να φανταστώ τον ποιητή νεαρό, μόλις να αντριώνεται, δεκαεπτά με εικοσιτριών χρονών και με συνείδηση σχεδόν ιερέα της ποίησης, να φτιάνει αυτούς τους ρέοντες (γλαφυρούς) στίχους. Να ζητάει την γαλακτοφορία μάλλον της νύμφης παρά να μιλάει για το αιδοίο της, προσδίδοντας στην αναζήτησή του αυτήν ακριβώς την αντρίκεια δημιουργική πνοή. Την έβλεπε λέει "πάντα σιωπηλός" μπροστά στο τζάκι το "θείο κορμί" να ντύνει. Μ' αρέσει.

Κατερίνα Μαριάτου είπε...

Θείε τράγε, έχεις τον τρόπο να αναδεικνύεις τα κείμενα. Διστακτική απέναντι στον Σικελιανό, ομολογώ πως αυτό κι εμένα μου αρέσει. Ανεξαρτήτως των κειμένων του πάντως, γίνεται ελκυστικός λόγω αυτής της ποιητικής συνείδησης που σημειώνεις.

το θείο τραγί είπε...

Το πρώτο του έργο. 1906 περίπου και γεννήθηκε το 1884, αν θυμάμαι καλά. 'Εργο πρώτο της ποιητικής δημιουργίας του, ένας χείμαρος δυόμισι (;) χιλιάδων στίχων τουλάχιστον, με ιερατική προφάνεια δοσμένων. Είναι δύσκολος. Κάπου, αργότερα, τον νιώθεις να φλυαρεί. Αλλά δεν. Κάτι θέλει να πεί.

Φιλικά. Ο ίδιος, με ενδιαφέρον -και τον νού στις διακοπές... Καλά νά 'μαστε αγαπητή.


Υ.Γ. Μεγαλύτερο κομμάτι από το ίδιο ποίημα εδωδά. Με μπρος πίσω βρίσκεις κι άλλα αποσπάσματα από τον Αλαφροΐσκιωτο. Εγώ το αντέγραψα από την έκδοση του 'Ικαρου.

Κατερίνα Μαριάτου είπε...

Το πρώτο του, γραμμένο μέσα σε επτά ημέρες, σε μια σκηνή στην έρημο! Και ο θάνατός του, τόσο παράδοξος, οι γάμοι του, όλη του η ζωή. Θα προτιμούσα να τον ζω παρά να τον διαβάζω..

Όντας διαρκώς σε διακοπές, ο νους δεν έχει που να πάει πια... (απαράδεκτη επίδειξη ισχύος)

το θείο τραγί είπε...

Διαρκώς σε διακοπές;

Κατερίνα Μαριάτου είπε...

Μόνιμη κάτοικος Κυθήρων, γαρ. Η ζωή χαλαρά, πολύ χαλαρά, με ό,τι κι αν καταπιάνεσαι..

το θείο τραγί είπε...

'Αρα έχετε όλον τον καιρό να αποκρυπτογραφήσετε την χλωρίδα και την πανίδα του χωριού (ένα προς ένα) και να γνωρίσετε το ανάπτυγμα του έναστρου ουρανού... ;-) Ειλικρινά δικός σας. Ο ίδιος.

P. Kapodistrias είπε...

Παρακολούθησα τον διάλογό σας όσο διακριτικά γίνεται, ζήλεψα τα μάλα και απέρχομαι διακριτικότερα!

Κατερίνα Μαριάτου είπε...

Προς τι η ζήλεια πάτερ; Πάντως, ομολογώ πως η συγκεκριμένη ανάρτηση με έκανε να σταματήσω στους Δελφούς την Κυριακή, περνώντας για Παρνασσό (προς διάσωση νεαρού κατασκηνωτή στις κατασκηνώσεις των ΧΜΟ. χεχε..)

το θείο τραγί είπε...

Τελικά οι στίχοι είναι 1049 και όχι 2500. Η πλήμμυρα. Παρεσύρθην από μνήμης. Μόλις το έλεγξα. Σάς ευχαριστώ.