Ο ένας νιώθει φως και γαλήνη που δεν είναι αυτού του κόσμου, ο άλλος γνωρίζει την κόλαση του πάντα ανικανοποίητου πόθου. Η καράφα ήταν άδεια. Ο Ρουσάνωφ ήταν άδειος. Κι ήταν γεμάτος πόθο γιατί ήταν άνθρωπος. Η κόλαση δεν είναι ίσως τίποτ' άλλο απ' αυτήν την αντιμετώπιση του πόθου και του κενού. Ο άνθρωπος πίνει το ίδιο του το κενό και καίγεται όλο περισσότερο:
«Η αγάπη ενεργεί με δυο διαφορετικούς τρόπους: Γίνεται οδύνη για τους καταδικασμένους και χαρά για τους πανευτυχείς» ('Αγιος Ισαάκ ο Σύρος: Πνευματικαί ομιλίαι ΙΙ, 1).
Olivier Clement, Το πνεύμα του Σολζενίτσυν (μτφρ. Ελ. Δαλαμπίρα, έκδ. Εστία, Αθήνα χ.χ., σ. 63).
3 σχόλια:
Θυμάμαι ένα στίχο του Μιχάλη Γκανά : "...του πόθου τ' αγρίμι, δεν τρώει δεν πίνει, δεν ξαποσταίνει..."
Ο πόθος λοιπόν. Αδηφάγος, αδησώπητος, αλύπητος.
Δεν θέλω ούτε μπορώ να πιστέψω πως είναι - σε άντρες και γυναίκες - αυτό το σύνορο της χαράς μας...
Σοφία
Ax του πόθου τ' αγρίμι, Σοφία.
Κι ο Γιανναράς κάπου γράφει για τον πίθο των Δαναΐδων που δεν είχε πυθμένα (ενν. τον πόθο).
Τι τραβατε κι εσεις οι διανοούμενοι...
Δημοσίευση σχολίου