de malo

Αυτή τη νύχτα 

τζιτζίκια μεθυσμένα 

σαν μεσημέρι... * 

Το μεν γάλα λευκόν∙ το δε μέλι χλωρόν∙ μόνον δε τον της συκής καρπόν ονομάζειν οίδεν 'Ομηρος γλυκερόν∙ αγλαόν δε ουδέ τούτον τολμά καλείν∙ μόνον δε τούτο φυλάττει τω μήλω, και λέγει που των επών τας μηλέας αγλαοκάρπους∙ και ου τούτο μόνον αυτήν, αλλά και τη τάξει κοσμεί. […] και μηλέαι, φησίν, αγλαόκαρποι∙ συκέαι τε γλυκεραί∙ και ελαίαι τηλεθόωσαι.

[...]

Και έστι το μήλον ιδείν μεν ρόδον, οσφρήσασθαι δε μύρον, γεύσασθαι δέ τι άλλο, ή πάλιν αυτό μήλον ούτω και τοσούτον ηδονή τάλλα νικά, και προς τούτο κακείνα μάλλον εικάζεται∙ κάν τις επαινείν εθέλοι τι κατά γεύσιν∙ ή μήλον ερεί πάντως ή μέλι∙ και ταύτα μεν ουν τον 'Ομηρον έπεισε πάντα αγλαόν ονομάσαι τον μηλέας καρπόν.

[...]

και ότι σύκον μεν εν ονείροις δυσοιώνιστον∙ μήλον δε κάν τούτοις ευάγγελον∙ δόξαν γαρ και στέφανον επαγγέλλεται.

Ιωάννου Πρωτόθρονου του Γεωμέτρου, Περί του μήλου (PG 106∙ 848, 852, 853).

*

Ωστόσο, συνιστάται προσοχή, διότι: "Το άωρον μήλον φέρει γαστρικάς διαταράξεις, δια τούτο δε τα μη εντελώς ώριμα και τα υπόξινα μήλα πρέπει να τρώγωνται εψημένα ή βεβρασμένα με ολίγην σάκχαριν" (η πρόσθετη αύτη σημείωσις απ' εδωδά είν' αντλημένη). 




-----
 * Στο motto ένα αρκούντως θερμό ει και θερινό εν μέσω ψύχους χάϊ – κάϊ του Δ.Ι. Αντωνίου (έκδ. Ερμής, Αθήνα 1972 (2η 1981), σ.23).