Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

αγάπης (ελεημοσύνης) τε και Δίκης



'Εξω της αυλής 
ευκάλυπτος ικέτης 
παίς ακάλυπτος *

Για τους έλληνες αγάπη είναι η υποταγή στη φυσική και στην ηθική τάξη∙ αυτό που διαφορετικά το περιγράψανε με τη μεγαλώνυμη λέξη της Δίκης∙ να επιδικάζεις στον άνθρωπο την τιμή του∙ να μη γίνεσαι υπέρογκος και υβριστής απέναντι στους νόμους της φύσης και στους νόμους των ανθρώπων∙ να κατέχεις και να δείχνεις τη νόστιμη και τη μέτρια ανθρωπιά∙ αυτό που οι ευρωπαίοι ερμηνευτικά το βάφτισαν ουμανισμό. Και όλα αυτά χωρίς γλυκασμούς και χωρίς ηχηρότητα. Με γνώμη, με πίκρα και με βούληση.
Για τους έλληνες, δηλαδή, αγάπη δε σημαίνει να δίνεις τον ένα από τους δύο χιτώνες σου. Αλλά να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου νά 'χει τρεις χιτώνες, όταν ο διπλανός δεν έχει κανένα.
Η θέση των χριστιανών να δίνεις από τα δύο το ένα σε κείνον που δεν έχει κανένα, είναι η νοσηρή αντίδραση απέναντι στους νοσηρούς όρους. Η ελεημοσύνη δεν ταιριάζει στον αξιοπρεπή και τον περήφανο άνθρωπο. Γιατί ζητεί να λύσει το πρόβλημα προσωρινά, και εκ των ενόντων να «κουκουλώσει» μια κοινωνική αταξία.
Ενώ η θἐση των ελλήνων να μην αποχτήσεις τρία, όταν ο δίπλα σου δεν έχει ούτε ένα, είναι η υγεία. Σού υποδείχνει να προλαβαίνεις στοχαστικά, για να μη χρειάζεσαι ύστερα να γιατροπορεύεις ατελέσφορα.


Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά. Η γλώσσα μας και τα σχολειά. (έκδ. Βιβλιογονία, Αθήνα 1999, σ.143).



-----
 * Στο motto και πάλι ολίγος Συμεών, ιερομοναχός, εκ του βιβλίου του Συμεών μνήμα (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 1993.-Εδώ εγγραφή της 4ης Ιανουαρίου 1992, με την επισημείωση: «Πρωΐ στο Κελλί»). Ωστόσο, να σημειώσω εδώ, πως τα «ελληνολατρικά» ιδεολογήματα του Λιαντίνη, σε αντίθεση με τα ατόφια φιλολογικά του, θα μπορούσαν κάλλιστα να εκληφθούν από τα σημερινά «στυγνά ελληνολατρικά άκρα» της κοινωνίας μας ως το θεωρητικό εκείνο υπόβαθρο όπου θεμελίωσαν όλην την δυσωδία τους. Ο ίδιος. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: