φάος, φάος, φώς

Θ΄

Η λευκή Σου φύση
μυστικά κρατά
τα τόσα χρώματα,
κρυμμένα.
Μυστήριο ανερμήνευτο
εις τους αιώνες.


ι΄

[...]

Σκληρή λιακάδα
μεσημεριού.
Φιλί στο στόμα
σιωπής.

[...]


Κ΄

Το μεστωμένο στάχυ,
εκείνο το κόκκινο
του δειλινού,
ο άσπρος τοίχος
του μεησμεριού
διηγούνται τη
δόξα Σου!


Μ΄

Βότσαλα παραδομένα
στην έμπνευση
του κύματος
Σού επιστρέφουν τη λάμψη.
Αγνοούν πως Σού οφείλουν
τη μορφή τους.


τ΄

[...]

Έτσι κι αλλιώς
στο Φώς ποτέ
δεν φθάνεις κατευθείαν.

[...]

Χρύσα Αλεξοπούλου, Φάος, Φάος, Φάος Φώς (έκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2015 Διεθνές Έτος Φωτός, σ. 17, 18, 19, 21, 28).